Co śpiewała Stanisława Celińska teatralnemu kierowcy w drodze do Monachium? Jak wysuszyć pranie, kiedy jedyną przestrzenią teatralną jest niewyremontowana hala fabryczna? O czym myśli garderobiana podczas długo wyczekiwanej premiery?
To tylko nieliczne pytania, na które wspólnie z osobami wolontariackimi próbujemy szukać odpowiedzi, realizując projekt społecznego archiwum Nowego Teatru. Inicjatywa wynika przede wszystkim z potrzeby spisania historii mówionej Teatru, jak również z diagnozy potencjałów osób, które wypełniły formularz zgłoszeniowy. Ich życzeniem była możliwość takich działań, które wiążą się bezpośrednio z życiem i działalnością Nowego Teatru. Początki powstania naszej instytucji, jak również historia budynku, to bogaty materiał archiwalny. Nas interesowała perspektywa wewnętrzna (pracownicy i pracowniczki) oraz zewnętrzna (miłośnicy teatru). Zbiegło się to również z celami instytucji partnerskiej, jaką jest Teatr Guliwer, który w tym roku będzie obchodził osiemdziesięciolecie działalności, a proces zbierania historii mówionych może stać się szansą na zapis wspomnień osób dawniej zatrudnionych.
Społeczne archiwa nie są niczym nowym, choć ciągle brakuje przykładów na wykorzystanie tej metodologii przez instytucje kultury. A szkoda, ponieważ dokumentacja wspomnień może być nie tylko ciekawym materiałem historycznym, lecz również inspiracją do dalszych działań twórczych, takich jak przełożenie zebranego materiału na wizualne czy audialne efekty popularyzujące instytucję i prezentujące ją w nowym świetle. Daje to również osobom wolontariackim możliwość zdobycia cennej wiedzy metodologiczno-badawczej oraz udziału w ważnych projektach Teatru. Kolejnym istotnym aspektem takiego działania jest zbudowanie relacji między osobą wolontariacką a instytucją, co niewątpliwie następuje podczas rozmów z pracownikami i pracowniczkami, wspólnego snucia refleksji o ludzkiej pamięci i sposobach przekazywania ważnych wspomnień.
Zebrane doświadczenia to początek procesu, który widzimy jako długofalowy projekt badawczy. Opracowane narzędzia mogą posłużyć innym instytucjom kultury, stając się inspiracją do budowania trwałych więzi ze społecznością lokalną. W dalszej perspektywie chcemy zająć się historią wielu lokalizacji teatru, który zanim osiadł w stałej, wyremontowanej siedzibie, znajdował różne miejsca w Warszawie. Będzie to okazja dla osób wolontariackich na pracę reporterską i archiwistyczną. Wierzymy w synergię między społecznością lokalną a instytucją, w procesy włączające i budowanie trwałych rezultatów, jakimi niewątpliwe są społeczne archiwa. Jesteśmy przekonani, że ta niezwykle pojemna formuła może pomóc w budowaniu kompetencji i pogłębianiu eksperckiej wiedzy, zarówno w teatrze, jak i u osób wolontariackich.
Tekst przekazany do publikacji przez realizatorów partnerstwa
Działanie "Warszawskie partnerstwa dla wolontariatu" jest elementem projektu "Ochotnicy warszawscy".
W 2024 roku powstało 51 Warszawskich partnerstw dla wolontariatu. Relacje z realizacji partnerstw znajdziesz na Miejskim Portalu Wolontariatu.
Jesteś organizatorem wolontariatu lub działasz wolontariacko i chcesz się podzielić swoimi doświadczeniami na Miejskim Portalu Wolontariatu?
Napisz do nas na Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.. Zapraszamy do udzielania wywiadów, przesyłania relacji czy dzielenia się dobrymi praktykami!